dinsdag 18 maart 2014

Dear Ex.....

I've seen it before...
Je ex, ja je ex, degene waar je niet meer mee gaat, waarmee het niet werkte, die je heeft bedrogen of belogen, of niet, maar het ging niet meer. Laat ik het houden op het ging niet meer, ja, dat is het beste denk ik.....

Mijn ex,.......ik was er heilig van overtuigd dat wij echt door een deur konden gaan. Forever ever, ja ever ever. We maakten afspraken over onze dochter, grapten over wie van ons als eerste een nieuwe relatie zou krijgen, hoe we met z'n allen dan door een deur zouden gaan, bij elkaar eten en voor elkaar klaar staan tot een bepaalde hoogte.....

Serious? Kon niemand me even bitch slappen en zeggen, wake up girl!! 

Waar twee zijn hebben twee schuld, absoluut mee eens. Ik ben ook geen lieverdje en weet dat ik het bloed onder iemands nagels kan halen, misschien zelfs inc. je teennagels, maar als het mijn dochter betreft, slik ik mijn wrok, woede of irritaties in en doe alsof het de gelukkigste dag van mijn leven is. Hoe dan ook, je niet laten kennen toch? Ongeacht wat.......

Na zoveel jaar samen, heb ik wel degelijk de verwachting geschept dat je elkaar hebt leren kennen, goed leren kennen, heel goed leren kennen. Maar man oh man, i was totally wrong. Het is nu een jaar uit, van dat jaar leven we nu 7, 8 maanden apart, doordat hij nog een andere ruimte zocht. 

En toen kwam Hij in mijn leven, 3, 4 maanden terug.....en daar ben ik altijd open over geweest. Vanaf het moment dat we gingen sporten met een ploegje, ik gaf aan dat we los van dat elkaar ook zagen en zelfs uiteindelijk aangegeven dat we eigenlijk toch wel op elkaar gesteld waren was er niks aan het handje. Hij wenste me het beste, het klonk oprecht. Althans, dat dacht ik......

Het gaat van kwaad tot erger, het daglicht wordt me niet eens in de ogen gegund. En serieus, nu pas leer ik hem echt kennen. Is het jaloezie? Is het gekrenkte trots? De pot verwijt de ketel? Ja, eigenlijk dat, want hij is degene die over meerdere dingen jaren had gelogen, voor 90% is vreemdgegaan, ja ik zeg 90%, want alles wees erop maar keiharde bewijzen heeft ie goed weg weten te houden, maar 1 en 1 is 2. Dat frustreert het meeste! Hij wilde mij niet meer, hij liet me links liggen, ik heb geknokt voor onze relatie....Ik ga verder met mijn leven en dan doet hij zo? Why? Mij kwetst ie ermee, niet omdat ik hem terug wil, maar om het feit dat de opmerkingen en gedrag mij zo'n nietig klein gevoel geven, dat het lijkt alsof ik al jaren geleden een eind eraan had moeten breien. En ja, ik moet er schijt aan hebben, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.....

Laat ik het zo zeggen, i'm working on it,.....maar mijn kind delft het onderspit. Ze hoort nauwelijks wat en als ze wat hoort wilt ze niet eens naar hem toe. Ik blijf goed over hem praten; Papa was laat van werk, hij moest wat doen voor werk, hij vergeet je echt niet hoor, maar hij is niet zo'n beller etc. 

Het liefst zeg ik, je vader is een lul, mjah, dat doe je niet, hoe graag ik het ook zou willen. Het vervelende is, door zijn gedrag, duwt hij haar weg en het lijkt soms alsof hij het expres doet. Hoe dan?! Het enige wat ik hoor is bullshit, a lot of bullshit. Zo jammer,.......ik ben een knokker, maar of ik dat nu moet doen? Knokken voor het blijven zijn van zijn kind, of langs de zijlijn toekijken hoe het contact verwaterd?

 photo 29d90442-c811-4125-9d97-09f53f336743.jpg

2 opmerkingen:

  1. Goh, meid, wat een dilemma! Laat ik eerst even rustig worden................OMYGOD!!

    Het blijft lastig, maar wat tussen de 2 volwassene mensen gebeurt, heeft niets te maken met jullie kind, al doe je je best ervoor om hem niet keihard zwart te maken, maar je kind weet niet beter en weet niet wat echt afspeelt, al hoeft ze niet te weten, misschien wel later als ze wat ouder is en zelf met de vragen komt hoe en waarom. Dat is namelijk bij mij ook zo, niet van mijn eigen kind maar van me vriend z'n kind. Hoe ouder ze worden, hoe meer ze beseft of raar vinden, waarom die dingen zo lopen en maar niet kan begrijpen en daardoor moeilijker is om te accepteren. Maar goed, zolang mama blijft lachen, is er niets veel aan te hand, dus blijf je gevoelens voor je kind onder de controle, dit kan namelijk ook een impact krijgen op haar leeftijd voor straks. Angst en onzekerheid, dat heeft een kind niet nodig en eigenlijk niemand. Ik vind het zo spijtig om te horen dat hij je op die manier had bedrogen, op wat voor manieren dan ook, al die tijd, had hij eerlijk moeten zijn maar hij was te veel met z'n ego bezig en dacht alleen maar aan zichzelf en dus zou hij op dit moment ook niet bezig zijn met je dochter. Ik zou eerder langzamerhand afstand nemen en minder afspreken, het is een volwassen kerel en hij moet zelf beseffen wat belangrijk is, hij is er niet meer in jouw leven en laat 'm ook niet meer toe. Je kwets jezelf en je kind daar mee, ongeacht hoe goed je bezig bent, het moet wel van 2 kanten komen. Dus blijf bij jezelf, ga niet als een timide houding gedragen, laat zien dat je niet bent zoals hij denkt!!! Sterkte wijfie!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Timide zeker niet, kwaad maken is wat ik deed, maar dat is zo zonde van de energie, dus ik doe het niet meer. Althans, ik probeer het, het lukt niet altijd, maar het beseffen is een goed begin. En hem laten zien dat ik al helemaal niet zo ben begin ik niet eens aan. Ik weet wie ik ben en hoe moeilijk ik het soms vind, hoe graag ik het ook idd wil laten zien, hij heeft zijn mening al, dus het maakt toch niet uit wat ik doe. Zolang ik er maar ben voor mijn dochter en zij besefd dat zij alles is voor mij!

    BeantwoordenVerwijderen

Please leave a message,...Tips & comments are always appreciated ♥